Paata Natsvlishvili
Embajador de Poetas del Mundo en Georgia
Paata Natsvlishvili (en russe)
Поэт. Журналист. Художник. Ученый.
Доктор социальных наук. Директор научно-исследовательского института Истории и географии грузинской эмиграции; Профессор университета им. Гр. Робакидзе г. Тбилиси; Руководитель творческой мастерской.
Автор многочисленных книг.
Член Международной Федерации Журналистов.
Паата Нацвлишвили родился 16 октября 1952 года в Тбилиси, Грузия. Окончил факультеты журналистики (1974) и искусств (1976) Тбилисского Государственного Университета.
Имеет многолетний и многосторонний журналистский опыт работы в СМИ – пресса, радио, телевидение, интернет. Прошел путь от репортера и литературного сотрудника до главного редактора ведущих грузинских издании, радио и телевидения. Является основателем и директором „Издательство Паата Нацвлишвили“ (1993).
В молодости работал матросом дальнего плавания Грузинского Морского Пароходства. В качестве гребца участвовал в международной экспедиции Тима Северина по следам античных Аргонавтов.
Активно увлекался альпинизмом, избран членом президиума Федерации альпинизма Грузии. Он является одним из основателей Национального Олимпийского Комитета Грузии; в 1989-1996 годах избирался его вице-президентом; участвовал во многих международных олимпийских программах и мероприятиях.
За плодотворную общественную деятельность П. Нацвлишвили удостоен ордена Чести и Олимпийского Ордена Грузии. Он обладатель журналистской премии „Золотое перо“.
П. Нацвлишвили автор грузинского каллиграфического шрифта „Самшобло“ и дизайна более 70-ти почтовых марок Грузии, в том числе первой почтовой марки восстановленной Грузинской Республики. Графика и полиграфический дизайн – основные сферы его деятельности, как художника.
Стихи пишет с детства, публикует с 1970 года. Является автором трех поэтических сборников: „Начало любви“, „Продолжение любви“ и „Конец любви“. Готовы к печати еще два сборника – „Бесконечность любви“, „Женщины и города“.
Стихи и поэмы П. Нацвлишвили пользуются успехом среди посетителей интернет-пространства. Любителями его творчества созданы две независимые страницы вFacebook-е: პაატა ნაცვლიშვილი / Paata Natsvlishvili и წერილოფილია. Названая последняя страница совершенно уникальна, поскольку посвящена одному единственному произведению автора, поэме „Письмо“ (1973). Эта поэма продолжает пользоваться популярностью у сегодняшней молодежи так же, как это было во времена их бабушек – 40 лет тому назад.
Стихи П. Нацвлишвили переведены на русский, болгарский, украинский, белорусский, литовский и другие языки.
Кроме родного грузинского языка, владеет английским и русским.
Женат. Имеет дочь.
Его биография включена в справочник „Кто есть кто в Грузии“ и в энциклопедию „Тбилиси“.
СМЕРТЬ
Я долго умирал...
Медленная смерть страшна –
Я умер медленно!
Я по-прежнему шагаю по пыльному асфальту,
Меня по-прежнему приветствуют,
Я тоже здороваюсь,
Медленно следую
По утомлённой шумом улице,
И вокруг меня шелестят платаны.
Пусть никто сегодня не удивляется.
Я уже мёртв,
Хотя по-прежнему шагаю
Вдоль деревьев,
По-прежнему поднимаюсь в автобус,
Покупаю билет
И выхожу из задней или передней двери...
Я по-прежнему играю
В мудреца или в безумного.
Однако я умер,
Я умер медленно,
Я умер в тебе!
MORT
J’ai mis longtemps à mourir...
Terrible est la mort lente -
Je suis mort lentement !
Je continue à arpenter l\\\'asphalte poussiéreux,
On me salue comme toujours,
Moi aussi je salue,
J’avance lentement
Dans la rue lassée du bruit
Et les platanes bruissent autour de moi.
Que personne aujourd’hui ne s\\\'étonne.
Je suis déjà mort,
Quoique que, comme autrefois,
Je longe les rangées d’arbres.
Comme avant, je prends le bus,
J’achète mon billet
Et sors par la porte avant ou arrière ...
Je joue encore
Au sage ou au fou.
Cependant, je suis mort,
J’ai mis longtemps à mourir,
Oui, en toi je suis mort !
Paata Natsvlishvili
ПО ПРОСЬБЕ ДРУГА
К твоему дому, там, где кончается улица
И ожиданья начинается ночь,
Я приношу всего лишь горсть надежды –
Быть может, эта ночь изменит что-то.
Кажется, прошлое отпустило меня,
Я сам не ведаю, что нынче творится,
Ветер куда-то уносит старую афишу,
Словно парус погибшего корабля.
Ожиданию этому не видно конца.
Уже не могу на тьму глядеть
У твоего дома, где кончается улица
И безнадёжная начинается ночь.
À LA DEMANDE D’UN AMI
Dans ta maison, là où finit la rue
Et commence l’attente de la nuit,
Je ne peux apporter qu’une poignée d’espoir -
Peut-être cette nuit changerait-elle le cours des choses…
On dirait que le passé m’a abandonné,
Moi-même j’ignore ce qui se passe à présent,
Le vent emporte quelque part une vieille affiche,
Telle la voile d’un bateau mort.
Je ne vois pas la fin de cette attente,
Déjà, je ne peux regarder l\\\'obscurité
Qui emplit ta maison, là où finit la rue
Et commence la nuit sans espoir.
Paata Natsvlishvili
Traduit en français par Athanase Vantchev de Thracy
CУТЬ
Тебя нет! (Ты не существуешь).
И тебя не может быть,
Ты так добродетельна и чиста.
Ты, наверное, не ведаешь –
Вчера я никак не мог заснуть
И всю ночь усердно лил дождь.
Кончились поиски.
Теперь у меня лишь одна осталась дорога,
И дорога та идёт от тебя и к тебе...
Ты не меняешься.
Я гляжу на твои снимки,
Словно на прекраснейшие фрески.
Ты есть свет!
Твой свет горит у меня и
Я в этом свете не вижу ничего!
Я и его утратил:
Воспоминания на кладбище
Несут тело надежды.
Я изменился.
Мне уже ничего не хочется,
Теперь мне только этот хочется стих...
Тебя нет!
И не может быть, чтоб ты существовала, -
Ты так добродетельна и чиста.
ESSENCE
Tu n’es pas ! (Tu n’existes pas)
Et tu ne peux être.
Tu es si vertueuse, si pure.
Tu ne sais sans doute pas
Qu’hier, je n’ai pas pu dormir
Et que toute la nuit, il a plu des cordes.
J’ai fini toute recherche,
Je n’ai maintenant qu’une seule route,
Route qui va de toi à toi…
Tu ne changes pas,
Je regarde tes photos
Comme des fresques splendides .
Tu es la lumière !
Ta lumière luit en moi
Et dans ce flot de lumière, je ne vois rien !
Mais cette lumière, je l’ai perdue,
Les souvenirs portent
Le corps de l’espoir au cimetière.
J\\\'ai changé.
À présent je ne veux plus rien,
Juste les vers de ce poème...
Tu n’es pas !
Tu ne peux avoir vécu un jour,
Tu es si vertueuse, si pure.
Paata Natsvlishvili
Traduit en français par Athanase Vantchev de Thracy
პაატა ნაცვლიშვილი
წვიმიანი დღე
წელში მოხრილან ხეები, იქნებ
ხეებსაც უჭირთ აღმართზე ასვლა.
ქუჩაში ქარი შოლტივით იქნევს
წვიმას და სტკივა გვერდები ასფალტს.
ნაღველი მხრებზე მაწვება მძიმედ
და თავშესაფარს რასმე დავეძებ.
ბეღურასავით ხტუნაობს წვიმა
ჩემი ქალაქის სახურავებზე.
არსი
შენ არ არსებობ!
არც შეიძლება, შენ არსებობდე,
შენ ხარ ისეთი სათნო და წმინდა.
ალბათ არ იცი –
წუხელ ვერაფრით ვერ დავიძინე
და მთელი ღამე გულდასმით წვიმდა.
დამთავრდა ძებნა.
მე ახლა მხოლოდ ერთი გზა დამრჩა
და ის გზა მოდის შენგან და შენსკენ...
შენ არ იცვლები.
ისე ვუყურებ მე შენს სურათებს,
ვით ყინწვისის და გელათის ფრესკებს.
შენ ხარ ნათელი!
შენი სინათლე მინთია მე და
ამ სინათლეში ვერაფერს ვხედავ!
დავკარგე ისიც:
მოგონებები სასაფლაოსკენ
მიასვენებენ იმედის ცხედარს.
მე შევიცვალე.
მე აღარ მინდა აღარაფერი,
მე ახლა მხოლოდ ეს ლექსი მინდა...
შენ არ არსებობ!
არც შეიძლება შენ არსებობდე, –
შენ ხარ ისეთი სათნო და წმინდა.
ჩემი ოდისეა
შესავალი
შენ თუ იქნები ერთგული,
როგორც პენელოპე,
მე დავბრუნდები ოცი წლის შემდეგ.
ახლა კი უნდა წავიდე, რადგან
არ შეიძლება უმოქმედობა,
ისეთი დროა.
ასაღებია ათასი ტროა.
მე გავიმარჯვებ
მე დავბრუნდები.
მე გამოვივლი ათას განსაცდელს,
კიკლოპს და კირკეს.
კეთილი მეფე
მიბოძებს ხომალდს
და მოვადგები
მშობლიურ ნაპირს.
შენ თუ იქნები ერთგული,
როგორც პენელოპე,
მე დავბრუნდები ოცი წლის შემდეგ.
ქორწილი
გააღეთ კარი!
მაღლა ასწიეთ ჭერი, დურგლებო!
დღეს ქორწილია:
მე ცოლად მომყავს
ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო
მოგონება და
სტუმრად ვპატიჟებ სხვა მოგონებებს.
მზად არის სუფრა.
ღვინის მაგივრად
ხელადებში ასხია ლეტა.
გააღეთ კარი! –
მოგონებებით აივსოს სახლი.
დღეს ქორწილია!
მაღლა ასწიეთ ჭერი, დურგლებო!
ლუვრში ნათქვამი ლექსი
ხელები მაღლა,
მილოსელო ქალბატონო!
ხელები მაღლა!
ხსოვნის ანგელოზი
ქუჩებს დაადეს ყინვის ბორკილი და მიათრევენ დილეგში სითბოს,
ქალაქი არის გაოგნებული, ვიღაც დაკარგა ქალაქმაც თითქოს.
დღეს ვეღარა მცნობს ჩემი ქალაქი, რადგანაც ეს დღე სხვა დღეებს არ ჰგავს.
გემშვიდობები. კარგად იყავი. მე გთხოვ ძალიან, იყავი კარგად!
მზეს ეფარება დიდი ღრუბლები, ჩემი და შენი გულების ხელა,
ლამის ვიყვირო შენი სახელი, რომ გაიგონოს გარშემო ყველამ.
დღეიდან ხშირად დავხუჭავ თვალებს, რომ დავინახო შენი თვალები,
და შენ, ვიღაცის ცოლი თუ სატრფო, ჩემს მზერას ვერსად დაემალები.
ერთს გთხოვ: ნურასდროს დაგავიწყდები, რაც უნდა მოხდეს, კარგი თუ ცუდი,
მეც, რა თქმა უნდა, მემახსოვრები, ვერ დაგივიწყებ ვერც ერთი წუთით.
და სიკვდილამდე დარჩები ჩემთან, სადაც იქნები, როგორც იქნები,
და შენი ხსოვნის ანგელოზებით აივსებიან ჩემი წიგნები.
მეგობრის თხოვნით
შენს სახლთან, სადაც თავდება ქუჩა
და მოლოდინის იწყება ღამე,
მომაქვს იმედი სულ ერთი მუჭა –
იქნებ ამ ღამემ შეცვალოს რამე.
მგონი, წარსულმა ხელი გამიშვა,
თვითონ არ ვიცი, რა ხდება ახლა,
ქარს სადღაც მიაქვს ძველი აფიშა,
ვით დაღუპული ხომალდის აფრა.
ამ მოლოდინს კი ბოლო არ უჩანს,
ვეღარ ვუსწორებ სიბნელეს თვალებს
შენს სახლთან, სადაც თავდება ქუჩა
და უიმედო იწყება ღამე.
Perpetuum Mobile
მე ვეღარასდროს ვერ დაგივიწყებ.
რომც დაგივიწყო,
ის ხომ მაინც მემახსოვრება,
რომ დაგივიწყე.
მე ვეღარასდროს ვერ დაგივიწყებ.
რომც დავივიწყო,
რომ დაგივიწყე
ის ხომ მაინც მემახსოვრება,
რომ დავივიწყე,
რომ დაგივიწყე.
მე ვეღარასდროს ვერ დაგივიწყებ.
რომც დავივიწყო,
რომ დავივიწყე,
რომ დაგივიწყე
ის ხომ მაინც მემახსოვრება,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დაგივიწყე.
მე ვეღარასდროს ვერ დაგივიწყებ.
რომც დავივიწყო,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დაგივიწყე
ის ხომ მაინც მემახსოვრება,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დაგივიწყე.
მე ვეღარასდროს ვერ დაგივიწყებ.
რომც დავივიწყო,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დაგივიწყე
ის ხომ მაინც მემახსოვრება,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დავივიწყე,
რომ დაგივიწყე.
მე ვეღარასდროს ვერ დაგივიწყებ.
რომც დაგივიწყო...
მე ვეღარასდროს ვერ დაგივიწყებ.
Accident
კიდევ კარგი, გადავრჩი!
კიდევ კარგი, წინ გამისწრო მზერამ...
მხოლოდ მზერას დაეჯახა მანქანა!
არტურ რემბო
მადლობელი ვარ ზეგარდმო ძალის, რომ მოვაღწიე როგორღაც მარსელს,
ჩემს სასთუმალთან ზის ვიღაც ქალი და წყალს ხელების კანკალით მასმევს.
მე მახსოვს მხოლოდ ჩემი საჰარა – ჩემი აფრიკა და ინდოეთი,
მე მიმკურნალეს, მე მომარჩინეს – მე აღარა ვარ უკვე პოეტი.
მე მახსოვს მხოლოდ ჩემი საჰარა, მე არაფერი არ მახსოვს მეტი,
რა რომც მახსოვდეს ახლა რაიმე, უკვე ვერავის ვერაფერს ვეტყვი.
მე მოველოდი რაღაც სასწაულს და არ უჩანდა საზღვარი ლოდინს,
თურმე ვყოფილვარ ერთ დროს პოეტი, მაგრამ არ მახსოვს, როგორ და როდის.
იყო ბოდლერი, იყო ვერლენი, იყო ლაფორგი და იყვნენ სხვები,
მეც მიწერია მაშინ ლექსები და მე პოეტთა ვყოფილვარ მეფე.
მახსოვრობას კი შერჩა უდაბნო და ჩალისფერი ქედების კეხი,
მე კომერსანტი ვიყავი მხოლოდ და მივაკარგე სადღაცა ფეხი.
ვიღაც ჩემს ლექსებს მიკითხავს ჩუმად, მაგრამ არცერთი არ მოდის ახლოს,
ახლა ვერაფერს ვერ გავიხსენებ, მე ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს.
ჭირისუფლები ჩემს სარეცელთან თევზივით უტყვი თვალების სხედან,
დასუტამბიათ ჩემი ლექსები, რამდენი ფრანკი მერგება ნეტა?!
მადლობა უფალს, მე არ მჭირდება ბრბოს ტირილი და მიეთ-მოეთი,
მადლობა უფალს, მე გამოვსწორდი, მე აღარა ვარ უკვე პოეტი.
* * *
მე მეგონა, თქვენ გეგონეთ გიჟი,
მე მეგონა, თქვენ მოგწონდით შორიდან,
მე მეგონა, რომ მომავლის შიში
მიდიოდა, ის კი თურმე მოვიდა.
თქვენ გეგონათ, მე მეგონეთ უცხო,
თქვენ გეგონათ, ვერ გამჩნევდით სრულებით,
თქვენ გეგონათ, მომარჩენდნენ უცბად
თვალნი, თმათა ჩრდილით დაკაწრულები.
მე მეგონა, თქვენ მითხარით რამე,
თურმე მხოლოდ მეგონა, რომ მითხარით,
ხელში ქარი დაიჭირა ღამემ
და ხეები ძირიანად მოთხარა.
თქვენ გეგონათ, მე ვიტყოდი რამეს,
თქვენ გეგონათ, მე თქვენს სიტყვებს ვუსმენდი,
თქვენ გეგონათ, მიმაკრავდნენ ჯვარზე
იმ სიტყვების ჟანგიანი ლურსმნებით.
ჩვენ გვეგონა, დავდგებოდით ფარდასთან
და ყველაფერს დავიწყებდით თავიდან,
ჩვენ გვეგონა, მოდიოდა თანდათან,
ის კი ასე შეუმჩნევლად წავიდა...
ზამთარი-74
შენ ახლა ალბათ სხვა რამეს ფიქრობ და გაოცება გაოცებს ჩემი,
ანდა მოგბეზრდა უკვე თამაში, როგორც მეზღვაურს ბეზრდება გემი.
შენა ხარ თოვლი, წყნარი და თბილი, მაგრამ არ ჩანხარ და მემალები,
მე მაინც ვხედავ, როგორ ანთია შავი სანთლები – შენი თვალები.
მე დღეს სევდიან ფიქრებზე ვწევარ და ტელეფონი შენი ხმით რეკავს,
მაგრამ ეს მხოლოდ მე მეჩვენება – სიჩუმე დადის ოთახში ყველგან.
გარეთ ყინვაა, შენ შეიცვალე, აღარ დარეკავ ალბათ არასდროს,
მე კი მივრბივარ თოვლიან გზებზე, იქნებ საკუთარ მზერას გავასწრო!
გზად კიპარისი ისე ირხევა, თითქოს გამოჩნდა შენი სხეული,
მე ვჩერდები და გიყურებ დიდხანს, გაკვირვებული და დაბნეული.
ჩემი თვალები მორბიან შენკენ, ვით მეოცნებე ნიამორები,
მე სიბნელეში ვპოულობ შენს ხელს და მოკრძალებით ვეამბორები.
მაგრამ თავდება უცებ სიზმარი და ყველაფერი ასე თავდება,
და კიპარისი თეთრი და თბილი, უფრო და უფრო პატარავდება.
მე ველოდები ახლა გაზაფხულს და ველოდები იისფერ მერცხალს.
მე მინდა, მწვანე ბალახში იდგე და ტანზე მწვანე ფოთლები გეცვას.
ახლა ვარდისფერ ბურუსზე ვწევარ და თავქვეშ შენზე ფიქრები მიდევს
და ჩემი თმები ვერ გაურბიან ბებერი ზამთრის გაყინულ თითებს.
და იბადება რაღაც ზღაპარი, ტელეფონები გაბმულად რეკენ,
გაოგნებული ჩემი თვალები ცელქი ბავშვივით მორბიან შენკენ.
გაზაფხული-74
არ მოვსწრებივარ ასეთ წელიწადს! –
ზამთარს პირდაპირ ზაფხული მოჰყვა
და არ დამდგარა ის გაზაფხული,
მე მოუთმენლად რომ მოველოდი.
სიკვდილი
დიდხანს ვკვდებოდი...
ნელა სიკვდილი საშინელია –
მე ნელა მოვკვდი!
მე ისევ ისე მივაბიჯებ მტვრიან ასფალტზე,
მესალმებიან ძველებურად,
მეც ვესალმები,
ნელა მივყვები
ხმაურისგან გადაღლილ ქუჩას
და ჩემს გარშემო შრიალებენ ისევ ჭადრები.
ნუ გაიკვირვებს დღეს ნურავინ –
უკვე მკვდარი ვარ,
თუმც ძველებურად მივაბიჯებ
ხეების გასწვრივ,
ისევ ავდივარ ავტობუსში,
ვყიდულობ ბილეთს
და ჩამოვდივარ უკანა ან წინა კარიდან...
მე კვლავ ვთამაშობ ძველებურად
ბრძენსა თუ შეშლილს...
მაგრამ მე მოვკვდი,
მე ნელა მოვკვდი,
მე მოვკვდი შენში!
* * *
ღმერთად გიწამე,
ლექსებს გიძღვნიდი,
შენ კი კარტოფილს ეზიდები
ახლა ბაზრიდან.
1952-20??
ძველი ლექსი
ახალი გარემოებების გათვალისწინებით
შევსებული და შესწორებული სათაურით
ჩემი სიცოცხლის ერთი თარიღი
გულგრილად უცდის მეორე თარიღს.
1972-2000
თოვლი
მე მოვალ ღამით, საათის სამზე
და ჩავსაფრდები სუყველა სახლთან.
თოვლს მაშინ უფრო მეტი აქვს ფასი,
თუ დილით უკვე მოსული დაგხვდა.
ნელ-ნელა ავალ მაღლა და მაღლა
და მე ვიქნები ზედმეტად ფრთხილი,
რომ დედამიწამ არ იგრძნოს დაღლა,
რომ არ დავუფრთხო შენს ქალაქს ძილი.
რომ არ დავუფრთხო შენს ქალაქს ძილი,
რომ დედამიწამ არ იგრძნოს დაღლა,
ჩემი სისუსტით და არა ძალით
მე ქალაქს ხელში ავიყვან ახლა.
გაგეღვიძება ძალიან გვიან
და გამოაღებ ფანჯარას თრთოლვით
და შენს ეზოში მოსული თოვლი
შენ გეგონება უბრალო თოვლი.
შენ გიყვარს თოვლის უმანკო ფერი,
შენ თოვლში ბავშვურ ნახატებს ეძებ,
მხედავ და შენი დაღლილი მზერა
ნაფეხურებად მაჩნდება მკერდზე.
არ შემეკითხო, რა ვან და ვინ ვარ,
მოვალ და მნახავ ქალაქში დილით,
ირგვლივ იქნება სასტიკი ყინვა,
მე კი ვიქნები საოცრად თბილი.
დრო – 24 წელიწადი
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარხარ.
მიყვარდი.
კატა
სხვა არაფერი არ მახსოვს, მგონი:
ოთახი იყო ჩუმი და გრილი,
სადღაც ეკიდა ბებერი მონე
რუანის ტაძრის ყვითელი ჩრდილით.
გარეთ ბავშვივით ცელქობდა მარტი
და აწყდებოდა ჩარაზულ სარკმელს,
საწოლზე ეგდო წითელი პალტო,
ყველაფერს მშვიდად უმზერდა სარკე.
მე შევეჩვიე შენს ოთახს ალბათ
და შემაჩვია ოთახმაც თვალი,
ალბათ ვახსოვარ პატარა ბალბას –
მორიდებულ და სევდიან ყვავილს.
იყო კედელი რუხი თუ ოხრა
და ჰგავდა ჭაღი ბროლისგან ნაქსოვს...
გთხოვ, მაპატიო: შენ არ მახსოვხარ,
მე მხოლოდ შენი ოთახი მახსოვს.
ზამთრისაკენ
დედას
იქცნენ შემოდგომებად ჩემი გაზაფხულები,
შენი შემოდგომანი მიილტვიან ზამთრად,
ეს ცხოვრება ყოფილა თვალის დაფახულება,
თუ ჩოფურა ჩაფარი ჩაგვისაფრდა აფთრად.
მსურდა, თოკი წარსულის აწმყოს სიმად გამება,
რომ ოცნება ზაფხულის გაგვეშალა აფრად,
მაგრამ გაზაფხულები მექცნენ შემოდგომებად,
შენი შემოდგომანი მიდრეკილან ზამთრად.
მოგზაურობა იტალიაში
მამას
მე არ ვუყურებ, ეს – შენ უყურებ რომს და პადუას, ჩემი თვალებით,
ჩემს წინ კი არა, შენს წინ დადიან იტალიელი ამორძალები.
ციცქნა კაპელის იდუმალ თაღქვეშ შენ შეგეგება ფრესკებით ჯოტო,
სან-ანტონიოს დღეს მე კი არა, შენ გადაუღე ფერადი ფოტო.
შენ გესალმება გატამელატა, გაჯერებული სისხლით და ომით,
ივსები რომით და ბოლონიით და ფლორენციით და ისევ რომით.
ეს – მე კი არა, შენ უმზერ ახლა ჯულიანოს და ლორენცის მზერას,
ისე უბრალოდ, თითქოს ჩვენ ბაღში ძირს ჩამოცვენილს კრიფავდე ჭერამს.
აჰა, უფიცი, პონტე-ვეკიო, აჰა, პერსევსის მოჭრილი თავიც!
ჩემთვის ერთია, შენ კი ანსხვავებ ერთმანეთისგან სამივე დავითს.
შენ ესალმები ბრინჯაოს მხედრებს, დაღლილებს ცხენზე ამდენხანს ჯდომით,
ივსები რომით და ფლორენციით და ვენეციით და ისევ რომით.
შენ ხედავ, როგორ ირეკლავს სხივებს სან-მარკოს ტაძრის ოქრო და ვერცხლი,
დოჟთა სასახლის აჟურულ სვეტზე შენ შეამჩნიე – ბუდეა მერცხლის.
შენ გესმის, როგორ ხმაურობს ხალხი, როგორ რეკავენ მავრები ზარებს,
როგორ სიმღერით მიდის გონდოლა სადღაც სან-ჯორჯო-მაჯორეს მხარეს.
იტალიაა. აქ ყველაფერი გაოცებს ფორმით, ფერით თუ ზომით.
ივსები რომით და ვენეციით და ფლორენციით და ისევ რომით.
შენ ესალმები პიეტას, მოსეს, სიქსტის კაპელის პლაფონს თუ ფრესკებს
და წმინდა პეტრეს ტაძრის მტრედები ჩემსკენ კი არა, მოფრენენ შენსკენ.
შენთვის მორთულა რომის ძუ მგელი, რომის ფორუმი და რომის პაპი,
ფონტანა-ტრევი შენგანაც ელის ლირას და ლირას, კაპიკს და კაპიკს.
შენ მოგეწონა, რაც მომეწონა და შენ მოგინდა რაც მე მომინდა
ავდივარ ტრაპზე. მე არ მოვფრინავ, ეს – შენ ბრუნდები ახლა რომიდან.
